shop nu: http://www.watmooi.nl/shop/merk/happy_towels

Dit dapere verhaal van Melike raakt Cor van Happy Towels iedere keer weer. Daarom ondersteunt hij met zijn mooie hamamdoeken het goede doel; “Papa laat me naar school gaan“.

Lees hieronder het aangrijpende verhaal van Melike.

Aan het eind van de school kregen we ons eindrapport. De meesten waren geslaagd. Ik kreeg een speciale vermelding om mijn hoge cijfers. Maar ik had er helemaal niets aan. Ik was 14 en moest gaan werken Mijn moeder en mijn broers stuurden me naar Istanbul om in een fabriek te werken. Niemand vroeg wat ík wilde. Mijn leven, werk en toekomst lagen vast. En ik moest niet zo twijfelen.

Op 15 juni, op een dinsdag, ging ik met de bus naar Istanbul. Mijn moeder, mijn oudere zus, mijn jonge zus, en mijn vriendinnen zwaaiden me uit. De reis duurde 24 uur. Plotseling zag ik voor het eerst van mijn leven de zee. Het water was felblauw. Hier moest Istanbul zijn. Ik ging werken in een grote kledingfabriek. De hele dag ritsen in broeken naaien. Drie maanden later hoorde ik dat mijn oude klasgenoten uit de andere dorpen allemaal naar het lyceum gingen. Van ons dorp had geen meisje mogen doorleren. Ik begrijp niet wat er in die koppen van de mensen in ons dorp omgaat. Wat is dat voor achterlijke mentaliteit? Is er dan niemand die zegt dat ze daarmee moeten ophouden? Dat er zo wéér een ongeschoolde, afhankelijke generatie opgroeit van vrouwen die in de schaduw van de mannen staan?

Het was nu een jaar geleden dat ik van school ging. Mijn jongere zusje had nu ook de middenschool voltooid. Ze zou naar Istanbul komen om aan mijn zijde te komen werken. O, wat enórm gezellig voor haar!  Mijn zusje zou hetzelfde wrede lot ondergaan. Mijn lieve zusje. Dat kon ik niet accepteren. Op de dag dat ik terug naar mijn dorp moest gaan om haar op te halen, had ik het niet meer. Ik huilde en huilde. Toen nam ik een besluit: ik zou niet terug naar Istanbul gaan.

Ik had contact opgenomen met mijn vroegere lerares maatschappijleer. Die had me verteld over het goede doel: “Papa laat me naar school gaan“ (Baba Beni Okula Gönder (BBOG)). Dit goede doel zou al mijn schoolkosten betalen. Maar de mensen van BBOG deden meer dan dat. Ze werden mijn vader en moeder, oom en tante. Dankzij BBOG werd ik het eerste meisje uit ons dorp dat naar het lyceum ging Dat was niet niks. Alsof in een groep zittende mensen ik als enige ging staan. Alsof iedereen zwarte kleding draagt en ik wit ging dragen. Zo maakte ik de drogreden kapot die ouderwetse vaders gebruiken: “Welk meisje uit ons dorp heeft ooit doorgeleerd en wie ben jij dat je vindt dat jíj dat wel mag?” Ik was er tegen opgestaan.

Maar zonder hulp van BBOG had ik het niet gekund. Ik ging naar het lyceum, vijf kilometer van ons dorp. De reactie van de mensen in mijn dorp zal ik nooit vergeten. Alles wat ik at, dronk, deed, droeg, alles bekeken ze. Als iemand iets verkeerd deed, kreeg ík de schuld.  Maar nadat ik twee jaar goede cijfers haalde, veranderde het. Ze bekeken me minder negatief. Al die tijd kreeg ik geen enkele financiële of morele steun van mijn familie. Maar BBOG steunde me door dik en dun. 

Na het lyceum ging ik studeren. En dat doe ik nog steeds.  Ik studeer Onderwijskunde aan de Pamukkale Universiteit in Denizli. Met een beurs van BBOG. Ik zit in het tweede jaar. Het gaat goed met mij.  Maar belangrijker is dit: In mijn dorp zijn nu drie meisjes die doorleren,  plus mijn zusje. Ik hoop dat er nog velen volgen. 

Wil je ook een meisje helpen? Koop dan nu een mooie hamamdoek en help mee de wereld een beetje mooier te maken.